ورزش دانشگاهی در واقع نقش کانون سلامتی جسمی و روانی دانشجویان و دانشگاهیان را دارد. از این رو، وجود عدالت سازمانی در جهت افزایش کیفیت این مقوله در این محیط حساس، لازم و ضروری می‌باشد.
این مطالعه، عدالت توزیعی و تعاملی را در ورزش دانشگاهی ایران به صورت مقایسه ای، مورد بررسی قرار داده است. عدالت توزیعی و تعاملی در ورزش دانشگاهی کشور، در سه سطح رؤسای انجمنها، مدیران ادارات تربیت بدنی و کارشناسان تربیت بدنی مورد بررسی قرار گرفتند. اطلاعات از 218 نفر شامل رؤسای انجمنها (45 نفر)، مدیران ادارات تربیت بدنی (58 نفر) و کارشناسان تربیت بدنی (115 نفر) که در حوزۀ انجمنها و مدیران به شکل همه شماری و در کارشناسان به صورت نمونه گیری تصادفی و به صورت میدانی جمع آوری گردید. ابزار تحقیق، پرسشنامۀ عدالت سازمانی (OJQ) است که توسط محقق در ورزش توسعه یافته و روایی آن توسط 10 نفر از صاحب نظران مدیریت ورزشی مورد تأیید قرار گرفته است. ضرایب پایایی (آلفای کرونباخ) آن برای عدالت توزیعی 63 صدم و عدالت تعاملی 69 صدم به دست آمد. در بخش آمار توصیفی، از میانگین و انحراف استاندارد و در بخش آمار استنباطی، از آزمون‌های کروسکال والیس، یومن ویتنی و فریدمن استفاده گردید.
نتایج نشان دادند که در زمینۀ عدالت توزیعی، بین رؤسای انجمنها، مدیران ادارات و کارشناسان ورزشی تفاوت معنیداری وجود دارد (P=0/001)، اما در زمینۀ عدالت تعاملی بین این سه گروه تفاوت معنی داری وجود ندارد (P=0/180). همچنین، یافته‌ها حاکی از آن است که رؤسای انجمنها بیشترین گرایش و مدیران ادارات کمترین گرایش را نسبت به عدالت توزیعی از خود نشان می‌دهند.
)