1
گروه مدیریت ورزشی دانشکده علوم انسانی و اجتماعی دانشگاه کردستان
2
گروه مدیریت ورزشی، دانشکده علوم انسانی و اجتماعی دانشگاه کردستان
10.22084/smms.2025.30203.3384
چکیده
مقدمه: میل به بروز پرخاشگری در اماکن ورزشی، به‌عنوان یک عامل آسیب‌رسان به سلامت روان درنظر گرفته می‌شود که با مواردی چون هتاکی، ضرب و شتم، آزار و اذیت، توهین و در نهایت، قتل، بیان می‌گردد. پرخاشگری در ورزش هرگونه رفتار تعمدی غیرقانونی را دربر می‌گیرد که نسبت به حریف، مقامات رسمی، هم‌تیمی‌ها و تماشاگران انجام شود. هدف از این پژوهش شناسایی عوامل مؤثر بر بروز رفتار پرخاشگرانه مربیان کشتی بود.
روش پژوهش: روش تحقیق به صورت کیفی و از نوع نظریه داده بنیاد (گلیزری) انجام شد. جامعه آماری این تحقیق مربیان صاحب‌نظر در حوزۀ کشتی آزاد در سراسر کشور بودند که حداقل پنج سال سابقه مربیگری داشتند و در رقابت‌های قهرمانی کشور به‌عنوان مربی حضور داشتند. نمونه‌گیری به‌صورت هدفمند ملاک محور انجام شد و پس از شانزده مصاحبه اشباع نظری رخ داد. ابزار گردآوری اطلاعات مصاحبه نیمه‌ساختاریافته بود.
یافته‌ها: چهار مقوله اصلی و نوزده مفهوم فرعی از تبیین تجربیات شرکت‌کنندگان در پژوهش استخراج شد. عوامل فردی مربوط به ورزشکار، اثر داوری، مدیریت برگزاری و امکانات و تجهیزات، مؤلفه‌های شناسایی شده در بروز رفتار پرخاشگرایانه مربیان در پژوهش حاضر بودند.
نتیجه‌گیری: نتایج این مطالعه نشان داد ارتباط خوب کشتی‌گیر با مربی در حین رقابت و برگزاری دوره‌های روان‌شناسی ورزشی از سوی فدراسیون کشتی و استفاده از روان‌شناس‌های ورزشی سبب کاهش پرخاشگری مربیان می‌شود. مطالعه حاضر، بینش و دانش جدیدی را در مورد توانایی غلبه بر پرخاشگری در مربیان به‌خصوص در رقابت‌های حساس را ارائه می‌دهد.
)